martes, 31 de marzo de 2009

Si tuviera huevos te diría

Si tuviera huevos te diría... 
que te quiero con la mayor locura que nadie tubo por una mujer, 
que te amo, con el amor mas sincero jamás expresado, 
que te añoro, que te extraño, 
que echo de menos tu mejilla en mi pecho y tu mano en mi mano. 

Si tuviera huevos te diría que te echo de menos 
como cuando pierdes a un amigo, 
que te necesito como el respirar el aire del mar, 
que me embelesas, que me torturas, que me arrastras hacia ti. 

Si tuviera huevos no estaría pensando en ti, 
porque me hace daño que me digas que no me amas, 
me hace daño que me ignores, 
me hace daño que no aprecies mi cariño. 

Te diría que te quedaras conmigo, 
que te quiero y no puedo seguir fingiendo 
que me vale lo que me das, 
que no quiero seguir esperando otro día para verte. 

Si los tuviera te diría que hace días que no escucho tu voz al otro lado del teléfono 
porque me he prometido que no te llamaría mas,
que no puedo seguir con mi vida... 
que me jodería besar a otras para deshacerme de ti 
y cerrar los ojos y pensarte, 
que solo pienso en volver a despertarme a tu lado y verte dormir, 
que no me valen ya las mentiras que me digo a mi mismo para convencerme 
de que puedes ser mi amante y no sentir nada mas. 

Te diría que algún día espero que te pares a pensar 
en lo que podrías haber tenido si te hubieras fijado en como te miro,
que no sé que esperas de la vida 
sino sabes lo que quieres, 
o si lo sabes y no soy yo. 

Si yo tuviera huevos haría lo que sé que es mejor para mi, 
no me conformaría con seguir siendo tu amigo,
cuando llevo 3 años pensándote las 24 horas, 
te dejaría porque sé que no merezco las migajas de lo que un día fue genial, 
no te dejaría que me dijeras otra vez 
que has hecho todo lo posible por enamorarte de mi 
pero que no has podido, 
aunque sea la persona mas increíble con la que has estado y estarás, 
que me quieres muchísimo, 
no te permitiría que me siguieras llamando "mi amor" 
si no estás todos los días ahí, 
porque no siento que te importe lo mas mínimo mi vida. 

Si tuviera huevos haría lo que sé que me conviene, 
pero no los tengo, 
me encanta tenerte solo para mi unas horas al día
y seguir viviendo de las migajas, 
aunque sepa que un día de estos tengo, debo,
cortar esta situación. 

Que te quiero demasiado para dejarte ir... 
Que a pesar de todo lo que nos diferencia, 
amo tu forma de ser, la forma que tienes de mirarme sin verme 
y el tono que usas al pronunciar mi nombre... 

Si tuviera huevos hoy te buscaría 
no solo por lo que eres tú, 
Sino por quien soy estando contigo, 
por lo que hoy y cada día siento... 

Pero hay un problema, 
que no tengo huevos, 
ni para decirte que te quiero 
ni para oscurecer tu sonrisa.

lunes, 30 de marzo de 2009

Asi estoy yo contigo

Te quiero a ratos,
te odio otros pocos,
te echo de menos cuando no estas
pero me sobras cuando estas a mi lado,
creo que eres el amor de mi vida
para pensar luego que la vida
me guardo un amor grande,
de esos que no te esperas,
y que sientes mil mariposas en el estomago
y se oye música cuando te dan un beso...
pero luego pienso que si después de tanto
aun seguimos juntos es porque el destino así me lo propuso,
¿eres tú el amor de mi vida
y yo no me estoy dando cuenta?
¿o estoy dejando escapar al amor de mi vida
por estar contigo? ¿qué es el amor?
¿existe el amor? ¿cómo reconocerlo?
no me puedo imaginar una vida entera contigo,
no me veo con hijos contigo,
no me veo cocinando contigo...
pero tampoco me veo sin ti.
¿ soy mala persona por sentir este disentir?
soy egoísta... ni contigo... ni sin ti....

A Faisal (foro de Marwan)

Cuando te darás cuenta de lo que pienso,
de lo mucho que te siento,
de que lo único que deseo es rellenar
con tus sonrisas mis lienzos.

Cuando te darás cuenta de que jamás estás sola,
de que te protegerán mis oraciones,
de que saldrá el sol cerca de tu ventana.

Cuando te darás cuenta de que anhelo borrar del pretérito toda su dureza,
de que quiero escribir en tus recuerdos mis versos,
de que pienso hacerte olvidar el frío y la tristeza.

Cuando te darás cuenta de que pienso regalarte cada abrazo que te falta,
de que pienso estar a tu lado cien veces por cada vez que te han fallado.

Cuando te darás cuenta de que ya no existe el pasado.

Cuando te darás cuenta de que te devolveré cada sonrisa que te han arrebatado.

Cuando te darás cuenta...

Cuando te darás cuenta...

Cuando te darás cuenta de que eres media vida mía
y que la otra mitad se desangra si no me miras.

Te di la vida

Te di la vida, pero no puedo vivirla por ti. 
Puedo enseñarte muchas cosas, pero no puedo obligarte a aprender. 
Puedo dirigirte, pero no puedo responsabilizarme por lo que haces. 
Puedo llevarte a la Iglesia, pero no puedo obligarte a creer. 
Puedo instruirte en lo malo y lo bueno, pero no puedo decidir por ti. 
Puedo darte amor, pero no puedo obligarte a aceptarlo. 
Puedo enseñarte a compartir, pero no puedo forzarte a hacerlo. 
Puedo hablarte del respeto, pero no puedo evitar que seas irrespetuoso. 
Puedo aconsejarte sobre las buenas amistades, pero no puedo escogértelas. 
Puedo decirte que el licor es peligroso, pero no puedo decir No por ti. 
Puedo advertirte acerca de las drogas, pero no puedo evitar que las uses. 
Puedo exhortarte a la necesidad de tener metas altas, pero no puedo alcanzarlas por ti. 
Puedo enseñarte acerca de la bondad, pero no puedo obligarte a ser bondadoso. 
Puedo explicarte cómo vivir, pero no puedo vivir por tí.

Camino para el Amor

Sólo cuando estás bien contigo mismo puedes estar bien con los demás.
Sólo cuando manejas tu soledad puedes manejar una relación.
Necesitas valorarte para valorar, quererte para querer, respetarte para respetar, y aceptarte para aceptar, ya que nadie da lo que no tiene dentro de sí.
Ninguna relación te dará la paz que tú mismo no crees en tu interior.
Ninguna relación te brindará felicidad que tú mismo no construyas.
Sólo podrás ser felíz con otra persona cuando seas capaz de decirle bien convencido: "No te necesito para ser felíz"
Sólo podrás amar siendo independiente, hasta el punto de no tener que manipular ni manejar a los que dices querer.
Sólo se podrá ser felíz cuando dos personas felices se unen para compartir su felicidad, no para hacerse felices la una a la otra.
Para amar necesitas una humilde autosuficiencia, necesitas autoestima y la práctica de una libertad responsable.
Pretender que otra persona nos haga felices y llene todas nuestras expectativas es una fantasía narcisista que sólo trae frustraciones. Por eso ámate mucho, madura, y el día que puedas decirle al otro: "Sin ti soy feliz", ese día estarás más preparado para vivir en pareja.

DE UN AMIGO QUE APRECIO

lunes, 23 de marzo de 2009

Frente al espejo

Frente al espejo

Yo, que me comí la cáscara 
por no merecer la pulpa. 
Yo, que le creí a la culpa 
y me escondí tras su máscara. 

Que me abofeteé y me dije 
los más obscenos insultos. 
Yo, que negué darme indultos, 
condenándome a estar triste. 

Yo, que suicidé mi anhelo, 
para lograr ser querido. 
Que me enemisté conmigo, 
truncando todos mis vuelos. 

Yo, que me escupí en la cara, 
abusando de mí mismo. 
Yo, que complací al cinismo, 
sobornando a quien me amara. 

Yo, exigente y despiadado 
con nadie como conmigo. 
Yo, mi más cruento enemigo, 
mi juez y mí condenado... 

Me levanté esta mañana, 
cansado de no quererme. 
De apagarme, oscurecerme, 
de que mi luz no brillara. 

Vi en el espejo mis ojos, 
mirándome en mi mirada. 
Tantas veces empañada 
por mirarme con enojo. 

Y me di ternura y vi, 
en ese rostro cansado 
que me observaba extrañado, 
lo bello que una vez fui: 

Me vi ante los que han sufrido, 
amparando el desamparo. 
Me vi austero, pero honrado, 
me vi noble, me vi erguido. 

Me vi alentando lo hermoso, 
me vi reparando heridas. 
Me vi siempre agradecido, 
sincero, ingenuo y gozoso. 

Me vi venciendo al abismo, 
sin mancha, ni cicatriz. 
Y quise hacerme feliz, 
honrando que soy yo mismo... 

Que soy franco, solidario, 
que soy leal y confiable, 
que cuando envainé mi sable, 
aposté a lo humanitario... 

Sin autocompasión malsana, 
fui piadoso ante mi pena. 
Me levanté mi condena, 
como la que amando se ama. 

Aprecié que pese a todo, 
pese al error y al acierto, 
siempre elegí estar despierto, 
sin sumergirme en el lodo. 

Y mirando mi mirada, 
me pedí perdón, 
y quise valorar todo cuanto hice 
sin reprocharme ya nada. 

Dejarme ser, sin podarme,
jardinero de mí mismo, 
porque no es egocentrismo 
abrir mi esencia y mostrarme. 

Vine a ser y eso decido, 
dispongo abrirme a la vida. 
Ya basta de tanta herida, 
siendo el daño y la herida. 

Por todo lo que viví, 
a partir de este momento, 
ya cuento conmigo, 
y siento que ¡por fin yo creo en mí!

Virginia Gawel

Recordote

RECORDOTE 

 Hoxe estou triste 
porque tu non estas aiqui 
pero a vez o meu corazon 
diceme que estas cerca. 

Ixo faime feliz, 
tan feliz como nunca estuven. 
Esta mezcla faime sentir 
un torrente de emocions 
e evocame en cada momento 
que posei nesta ciudade contigo. 

Nun sei o que me das 
pero enamoreime de ti, 
amote di ixo xa non tenho dudas 
nin tampouco dudo 
que tu non sentas o mesmo. 

Son sentimentos en espiral 
subvenme cada dia o ceo 
a falar con meu ansel, 
a la luz que hoxe ilumina o meu paso. 

E osteus ollos son ise faro 
que guia o marineiro, 
sonche isas estrellas 
que guian o rumbo, 
son o mapa do teu corazon, 
leese tan claro niles... 
deixome levar por ti 
a inda mundo deixaria 
se cu eso estou a teu lado.

Mas que un poema de Mario...

ESTE ES MI POEMA PREFERIDO DE TODOS LOS TIEMPOS: Un poema que siempre tengo en la mente y en el corazón porque es un poema de amigo a amiga, de amante a amante, de novio a novia, de marido a mujer.

HAGAMOS UN TRATO

Compañera usted sabe
puede contar conmigo
no hasta dos o hasta diez
sino contar conmigo.
Si alguna vez advierte
que a los ojos la miro
y una veta de amor
reconoce en los míos
no alerte sus fusiles
ni piense que delirio
a pesar de esa veta
de amor desprevenido
usted sabe que puede
contar conmigo.
Pero hagamos un trato
nada definitivo
yo quisiera contar
con usted es tan lindo
saber que usted existe
uno se siente vivo
quiero decir contar
hasta dos hasta cinco
no ya para que acuda
presurosa en mi auxilio
sino para saber
y así quedar tranquilo
que usted sabe que puede
contar conmigo.

Este poema de Mario Benedetti lo conocí hace muchos años por un programa de radio que se llamaba Océano Pacifico, el cual me dió una inmensa satisfacción largo tiempo. Gracias a él conseguí dedicarme mas amablemente a la poesía, me ayudaba a concentrarme, pero también me ablandó, me hizo mas romántico. Pero aun así le estoy agradecido tanto a aquel programa como a Mario Benedetti, todo lo que cogí de allí, y las buenas horas nocturnas que me hicieron pasar.

Empezando que es Gerundio


Siempre había pensado en hacer un Blog, pero por unas circunstancias u otras nunca me había puesto. La pereza, además de un pecado capital, tambien es una opción de vida, la mia. La rutina, la desgana, el desánimo de la vida misma hace que la pereza, la desazón, el sueño, se apoderen de nosotros. Así que de mi se apoderaron los pecados capitales, empezando por la pereza. Escribir lo que se siente, lo que uno mismo piensa a veces es complicado y hay que remover mucho dentro para sacarlo todo. La esperanza es que haya alguien que nunca lo lea y quede ahi, para uno mismo.

Pero heme aquí empezando a escribir unas lineas que no sé donde me van a llevar, mas que nada porque ni yo mismo sé lo que acabaré escribiendo en este miniespacio. Sólo espero que la sinceridad, un buen tino, un poco de humor, algo de razón y mucho de corazón invada cada uno de los parrafos que escribiré.

Como hoy estoy sin nigún pensamiento interesante (por ahora), comenzaré haciendo una reposición de los escritos de mi space (http://gusabecquer.spaces.live.com/), bien los que más me gustan o los que más me dicen. Perdonad si alguno ya los leyó, pero, oye, hay cosas que merecen la pena ser repetidas a veces.

Un saludos y...EMPEZANDO QUE ES GERUNDIO